برخی از زنان و دختران ازبی حجابی خود احساس لذت می کنند،اماآنان باید به این نکته توجه داشته باشند که لذّت مطلوب، آن است که دو ویژگى عمده داشته باشد:

یکى «پایدار بودن» است. لذتى که پایدار نباشد، خیرى در آن نیست و بلکه بالاتر از این، در شهوتى که پایدار نباشد، لذّت پایدار (یا واقعى) وجود ندارد.کسى که از شهوات دنیا چشم پوشى کند، بهشت را براى خود خریده است‏ و لذا خوش‏بخت‏ترین مردم، کسى است که عفّت پیشه کند و لذت‏هاى ناپایدار دنیا را به خاطر لذت‏هاى پایدار آخرت، ترک کند.

ویژگى دوم، «پیامد سوء نداشتن» است. شهوتى که درد و رنج در پى داشته باشد، خیرى ندارد.چنین شهوتى، هرچند سرآغازش شادى و طرب است، اما پایان آن، گرفتارى و بدبختى است.

کسى که همنشین شهوت باشد، اسیر پیامدهاى تلخ آن است«شیرینى لذّت»ها قابل مقایسه با «تلخى پیامد»هاى آن نیست. بنابراین، آیا چنین شهوتى را مى‏توان لذت‏بخش دانست؟
بدون شک، لذّتى که آمیخته با رنج و درد است، لذّت نیست.چگونه مى‏توان از شهوت، لذت برد، درحالى‏که دربردارنده انواع آفت‏هاست‏ و به جاى این‏که چیزى به ارمغان آورد، بسیارى از داشته‏هاى مفید انسان را مى‏سوزاند. محروم ساختن انسان از بسیارى نعمت‏ها، ویژگى شهوت دریده و مهار نشده‏اى است که از «خطّ قرمز» گذشته است.

شاید آدمى نتواند تصوّر کند که آنچه در برابر یک لذّت آنى از دست مى‏دهد، تا چه اندازه بزرگ است....

سادگى است اگر کسى تنها با یک «نگاه» و «لبخند» و اظهار دوستى به «دام» بیفتد و خود را ارزان بفروشد.
گاهى پشت نگاه‏هاى مسموم و محبّت‏هاى فریبا، درّه هولناکى و شب تیره‏اى و بدبختى هول انگیزى نهفته است و جز با «بصیرت»، نمى‏توان آن سوى افق‏هاى غبارآلود را دید.
ما بیش از هر چیز در زندگى، نیازمند «چراغ ایمان» و «عصاى پروا» و «سپر خودسازى» هستیم، تا بتوانیم از پیچ و خم راه‏هاى زندگى به سلامت بگذریم و در کام بدبختى و دام فساد، گرفتار نشویم.
«تجربه»، مى‏تواند چراغ راهمان باشد و آینه زلالى که بسیارى از حقیقت‏ها را مى‏توانیم در آن ببینیم.
بارى! هرچند زمینه‏هاى رشد و تعالى، امکانات تزکیه و تهذیب، مراکز ارشاد و هدایت، انسان‏هاى دلسوز و متعهّد و برنامه‏هاى مفید و سازنده در پیرامون ما فراوان است و مى‏توانند - اگر بخواهیم - ما را به «گوهر عفاف» و «صدف پاکى» برسانند، ولى بیش از اینها، جاذبه‏هاى «گناه» وسوسه‏انگیزان و دام‏هاى اغواگر و آنتن‏هاى فریب و فیلم‏هاى دجّال‏گونه و فریبندگى‏هاى آزادى و بى‏قیدى و خدافراموشى و در نتیجه، «خودفراموشى» وجود دارد و ما هر لحظه، بر سر دو راهىِ «فسق» و «فلاح» ایستاده‏ایم، و در اندیشه انتخاب و گاهى تردید در گزینش!
و دریغ بر آن‏که ارزش «گوهر پاکى» را نشناسد و بدى را انتخاب کند!
آیا تاکنون دیده‏اید که باغبانى دور باغ خود حصار و پرچین نکشد و به نام «آزادى»، بوستان خود را در معرض تاراج دیگران قرار دهد؟
اگر باغبانى، سرمایه عمرش را که در «محصول باغ» خلاصه مى‏شود، محافظت کند، کسى او را بر این حدّ و حریم و حفاظ نهادن سرزنش نمى‏کند؛ بلکه جاى آفرین است. هیچ کس هم به نام «آزادى»، دیوار خانه خود را برنمى‏دارد و شب‏ها درِ حیاطش را باز نمى‏گذارد؛ چون ممکن است دزدى رخنه کند و اموالش را به یغما برد.
صاحبان گنج و گوهر نیز، جواهرات خود را در معرض رهگذران نمى‏گذارند تا بدرخشد و جلوه کند و چشم و دل برباید، بى‏آن‏که حفاظى براى ایمنى‏اش قرار دهند؛ چون ممکن است خود جواهر ربوده شود.
خیلى دور نشویم. روش خردمندانه این است که هر چیزى قیمتى‏تر باشد، درصد مراقبت از آن بالاتر مى‏رود و هرچه نفیس‏تر باشد، بیم ربودنش و خوف غارتش بیشتر است؛ بنابراین، مواظبت از آن، لازم‏تر.

جمله «من این را مى‏خواهم»، یکى از فراگیرترین جملات انسانى است که اختصاص به نژاد، مذهب، جنسیت، جغرافیا و تاریخ خاصّى ندارد. همه انسان‏ها خواسته‏هایى دارند که آن را طلب مى‏کنند. این‏گونه جملات، از غریزه‏اى به نام «خواست» یا «شهوت» (به معناى عام آن) سرچشمه مى‏گیرند. شهوت، میل به هر آن چیزى است که خوشایند انسان باشد. انسان به آنچه مورد علاقه خود بیابد، متمایل مى‏شود و آن را طلب مى‏کند؛ چه خوارکى باشد، یا پوشاکى و یا چیزهاى دیگر. چنین حالتى، ناشى از غریزه یاد شده است.
در مقابل «شهوت»، غریزه «غضب» (به معنى عام آن) قرار دارد که بر اساس آن، انسان هر آنچه را انسان مخالف میل و علاقه خود بیابد، از خود مى‏راند و خود را از آن دور مى‏سازد.
غریزه شهوت، زیاده‏طلب، بى‏طاقت و کم تحمّل است. هر آنچه طلب کند، باید فوراً برآورده شود. جالب این‏جاست که برآوردن خواسته شهوت، نه‏تنها آن را آرام نمى‏سازد، بلکه بر دامنه و عمق آن مى‏افزاید و طمع و ولع سیرى‏ناپذیر آن را افزایش مى‏دهد.
به بیان دیگر، شهوت، اگر مهار نشود، غریزه‏اى افسارگسیخته است که حد و مرزى نمى‏شناسد. چنین امرى دو پیامد منفى خواهد داشت. یکى آسیب رسیدن به خود شخص است؛ زیرا خواست انسان، همواره با مصلحت وى مطابقت ندارد و لذا برآوردن تمام خواسته‏ها ثمره‏اى جز تباه ساختن سرمایه و آینده فرد نیست. پیامد منفى دوم، تجاوز به قلمروِ دیگران و پایمال ساختن حقوق آنان است؛ زیرا شهوت، اگر مدیریت و کنترل نشود، براى دیگران نیز حقّى را به رسمیت نخواهد شناخت.
بنابراین، نمى‏توان خواست بشر را یله و رها ساخت و آن را در هر آنچه مى‏خواهد، آزاد گذاشت. بلکه باید آن را به «مصلحت خود» و «حقّ دیگران» محدود ساخت. اعمال چنین محدودیتى نسبت به شهوت، و کنترل و مدیریت آن در محدوده یاد شده، «عفّت» نامیده مى‏شود. عفّت، یعنى کنترل شهوت و مهار کردن آن، و بى‏عفّتى یعنى افسار گسیختگى شهوت و آزاد گذاشتن آن.

  نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد وقتى سیاهى چادرم، دل مردهایى که چشمشان به دنبال خوش‏رنگ‏ترین زن‏هاست را مى‏زند.
نمى‏دانید چقدر لذت‏بخش است وقتى وارد مغازه‏اى مى‏شوم و مى‏پرسم: آقا! اینا قیمتش چنده؟ و فروشنده جوابم را نمى‏دهد؛ دوباره مى‏پرسم: آقا! اینا چنده؟ فروشنده که محو موهاى مش‏کرده زن دیگرى است و حالش دگرگون است، من را اصلاً نمى‏بیند. باز هم سؤالم بى‏جواب مى‏ماند و من، خوشحال، از مغازه بیرون مى‏آیم.
نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد وقتى مردهایى که به خیابان مى‏آیند تا لذت ببرند، ذره‏اى به تو محل نمى‏گذارند.
نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد وقتى شاد و سرخوش، در خیابان قدم مى‏زنید؛ در حالى که دغدغه این را ندارید که شاید گوشه‏اى از زیبایى‏هاتان، پاک شده باشد و مجبور نیستید خود را با دلهره، به نزدیک‏ترین محل امن برسانید تا هر چه زودتر، زیبایى خود را کنترل کنید؛ زیبایى از دست رفته‏تان را به صورتتان باز گردانید و خود را جبران کنید.
نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد وقتى در خیابان و دانشگاه و... راه مى‏روید و صد قافله دل کثیف، همره شما نیست.
نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد وقتى جولانگاه نظرهاى ناپاک و افکار پلید مردان شهرتان نیستید.
نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد وقتى کرم قلاب ماهى‏گیرى شیطان براى به دام انداختن مردان شهر نیستید.
نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد وقتى مى‏بینى که مى‏توانى اطاعت خدایت را بکنى؛ نه هوایت را.
نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد وقتى در خیابان راه مى‏روید؛ در حالى که یک عروسک متحرک نیستید؛ یک انسان رهگذرید.
نمى‏دانید؛ واقعاً نمى‏دانید چه لذتى دارد این حجاب!  

  خدایا! لذتم مدام باد .

                                                                                                          نوشته ای از خانم لیلا شیدا

                                                                                                            بر گرفته از وب سایت :یگانه

2- مردی می گوید سالها همسایه خانه امیرالمومنین علی(ع) بودم و در این مدت حتی یکبار هم قیافه زینب دختر علی را ندیدم . حتی وقتی می خواستند به حرم رسول الله (ص) بروند شبانه و در تاریکی شب میرفتند آن هم در حالیکه حسن و حسین (ع) پیرامون خواهر عزیزشان را گرفته و علی (ع) پیشاپیش آنها در حرکت بود . حتی وقتی به قبر مطهر رسول الله می رسیدند امام علی (ع) نور چراغ را کم مینمود مبادا در آن اطراف نامحرمی حضور داشته باشد و نگاهش به زینب بیفتد